SP-raadslid stapt op vanwege verplichte afdracht salaris

Veerle Slegers, fractievoorzitter van de SP in Tilburg, staat haar zetel in de gemeenteraad af. Ze is het oneens met de regel binnen de SP dat zij driekwart van haar vergoeding moet afstaan aan de partij.

‘Als kostwinner heb ik te weinig tijd over om door bezoldigde arbeid een redelijk gezinsinkomen te verwerven,’ schrijft Slegers in een verklaring.

Ze staat haar zetel af aan de partij en wil overleggen over het bedrag dat ze nog aan de SP zou moeten afdragen. Slegers had voorgesteld 50 procent af te dragen, zoals raadsleden in de vier grote steden moeten, maar daarmee ging de partij niet akkoord.

Slegers mag haar werk voor de Provinciale Staten wel voortzetten. Omdat ze haar zetel afstaat, wordt ze niet geroyeerd door de SP.

Het is al vaker voorgekomen dat SP’ers zich verzetten tegen de verplichte afdracht. Simon Polman, raadslid uit Lelystad, maakte zijn deel van de vergoeding over aan de voedselbank in plaats van aan de partij. Hij werd uit de SP gezet, maar wilde zijn zetel niet opgeven.

Bron: Elsevier.nl

Republikein krijgt wind van voren van bejaarden

Onthoudt goed: als u als politicus aanneemt dat bejaarden (en burgers in het algemeen) slecht geïnformeerd zijn, komt u al snel bedrogen uit. Congreslid Dan Benishek (Republikein) had een ‘town hall meeting’ (vrij vertaald: een gemeentehuisvergadering/stadhuisvergadering) met een groep bejaarden. Bij zo’n gelegenheid krijgen burgers de kans om vragen te stellen aan hun volksvertegenwoordiger, en om aan te geven wat zij denken dat hun congreslid anders moet doen. Benishek ging ervan uit dat zijn toehoorders ongeïnformeerde, wereldvreemde mensen zouden zijn.

Hij zat er faliekant naast.

Een uittreksel van de vergadering:

Dan Benishek: “In Amerika hebben de hoogste levensverwachting ter wereld.” Diverse dames in het publiek wezen hem direct op het feit dat vele landen met een betaalbaar zorgstelsel een veel hogere levensverwachting hebben dan de VS. Landen zoals Canada, Zweden, Noorwegen en Nederland staan hoger dan de VS, die we terug vinden op plek 50. Daarmee laat de VS landen als Zuid-Korea en Bosnië-Herzegovina maar net achter zich.

“Ik geloof niet dat dat waar is”, zegt Benishek.
“Hoe kunt u dat niet weten, u bent toch een medische dokter?”, antwoordde een vrouw direct.

Even dreigde de bijeenkomst niet door te gaan, omdat iemand in het publiek met een camera de town hall meeting filmde, en weigerde om te stoppen met filmen. Een vertegenwoordiger van de Amerikaanse Kamer van Koophandel, die de bijeenkomst sponsorde, dreigde vervolgens om de bijeenkomst op te schorten.

Gelukkig is dat niet gebeurd, anders hadden we deze geweldige beelden nooit kunnen bekijken.

Wilders uit op val Gerd Leers

PVV-leider Wilders heeft bij het Catshuisoverleg over herziening van het regeerakkoord aangestuurd op vervanging van Gerd Leers, de CDA-minister voor Immigratie, Integratie en Asiel. Wilders vindt dat Leers te slap optreedt en te weinig voor elkaar krijgt in Europa.

Bronnen in de gedoogcoalitie bevestigen dat de positie van Leers maandag al ‘onder druk’ stond en dat hij zich ‘in de gevarenzone’ bevond. Wilders zou maandagavond tegenover premier Rutte (VVD) en vicepremier Verhagen (CDA) hebben geopperd Leers weg te sturen en zijn portefeuille onder te brengen bij minister Opstelten (VVD) van Veiligheid en Justitie, of bij diens staatssecretaris Teeven (VVD).

Zoenoffer
Het vertrek van Leers zou in de gedachtengang van Wilders ‘een zoenoffer’ voor de PVV moeten zijn, waarmee de aandacht zou worden afgeleid van de vele concessies die de PVV in de onderhandelingen zal moeten doen op onder meer de terreinen zorg, arbeidsmarkt en sociale voorzieningen.

Rutte en Verhagen hebben het idee van Wilders om Leers te vervangen in eerste instantie afgewezen. Maar dinsdag liep de temperatuur opnieuw op door Leers’ optreden in het wekelijkse vragenuur in de Kamer. Hij moest zich verantwoorden voor twee kwesties: een conflict met burgemeesters over de uitzetting van een Afghaanse verdachte van oorlogsmisdaden én een verspreking over de Angolese asielzoeker Mauro.

Zijn optreden werd alom als zwak beoordeeld. De oppositie vond dat Leers stond te draaien. De minister ontkende te hebben gezegd dat Mauro na zijn studie het land uit moet omdat de jongen bij zijn binnenkomst in Nederland loog over zijn naam en geboortedatum. De PVV was teleurgesteld dat Leers niet ronduit durfde te herhalen dat Mauro na zijn studie weg moet uit Nederland.

Onrust
Binnen CDA en VVD leeft vooral irritatie dat Leers opnieuw onnodig onrust heeft gezaaid. Het CDA had afgelopen najaar ternauwernood de eenheid weten te bewaren, juist door in het vage te houden wat er met Mauro gebeuren zou zodra zijn mbo-studie was afgerond. Volgens de fractie lag vanaf dat moment nog alles open. Leers’ uitspraak dat Mauro na zijn studie het land zou moeten verlaten, was wellicht feitelijk juist maar politiek lastig: een deel van de CDA-fractie heeft bezworen dat het zal blijven strijden voor de jongen.

Minister Leers is verantwoordelijk voor uitvoering van het leeuwendeel van het gedoogakkoord tussen de PVV en het kabinet van VVD en CDA. Hij moet ervoor zorgen dat de immigratie fors slinkt, meer illegalen worden uitgezet en asielzoekers vaker en sneller worden teruggestuurd. Vaak moet daarvoor Europese regelgeving worden aangepast. Dat lukt tot dusver niet. Leers staat in Europa vrijwel alleen in zijn pleidooien voor strengere regelgeving.

Consequente toon
In eigen land weet Leers tot dusver geen consequente toon te vinden om zijn beleid te verdedigen. De oppositie en het linkerdeel van Leers’ eigen CDA-fractie volgen hem met argusogen en groeiende ontevredenheid. Het patroon is steeds hetzelfde: eerst doet Leers stevige uitspraken waarmee hij zich de ergernis van de oppositie en een deel van zijn eigen fractie op de hals haalt. Wanneer hij daarop in de Kamer de oppositie sust, loopt de ergernis bij de PVV op.

Volgens het laatste nieuws, spreekt Geert Wilders alle berichten tegen die stellen dat hij het vertrek van Leers geëist zou hebben.

Bronnen:
– de Volkskrant
– Elsevier

FBI leerde agenten: ‘buig of breek de wet’

De FBI leerde haar agenten dat de ze, wanneer nodig, de wet mochten buigen of breken in hun jacht op terroristen en criminelen. Andere instructies van de FBI aan de agenten tijdens counterterrorism training waren: ‘schudt geen handen met Aziaten’ en ‘Arabieren hebben een Jekyll & Hyde temperament’.

Dit zijn slechts enkele van de vele verrassende en schokkende resultaten van een onderzoek naar de training van FBI-agenten, door de FBI zelf uitgevoerd. Dit onderzoek, nu afgelopen, resulteerde in geen enkele schorsing of berisping voor een van de opleiders bij de dienst. Ook heeft de FBI geen enkele stap gezet om de verkeerd opgeleide agenten alsnog correct op te leiden. De dienst heeft niets gedaan om het ongepaste studiemateriaal aan te passen en het heeft de wellicht foutieve rapporten waarop de trainingen gebaseerd waren niet meer nagekeken of verbeterd.

“Dit is absoluut geen effectieve manier om de Verenigde Staten van Amerika te beschermen”, zegt senator Richard Durbin, tevens lid van het comité dat de FBI overziet en controleert. “Het is schokkend dat deze dingen gezegd worden tegen agenten in opleiding. Het zal ze geenszins effectiever maken in hun werk en het zal Amerika ook niet beter of effectiever beschermen.”

Durbin vind dat de verantwoordelijken voor deze gruwelijke misstap op zijn minst overgeplaatst worden (in Amerika is dit een vrij populaire manier om van slechte of inefficiënte werknemers af te komen). “Ik wil dat de agenten die deze onzin hebben geleerd op zijn minst ondervraagd worden en nieuwe, betere en positievere informatie krijgen.”

In een uitgelekte PowerPoint presentatie van de FBI staat: “Onder bepaalde omstandigheden heeft de FBI de mogelijkheid om de wet te buigen of te breken om zo de vrijheid van bepaalde individuen aan te tasten.” Het enige dat ontbreekt aan het document is een datering, waardoor niet bepaald kan worden hoe oud of recent dit uittreksel van de presentatie is.

De woordvoerder van de FBI, Christopher Allen, weersprak echter geen moment de authenticiteit van de documenten en de gegevens. Hij kon echter geen nieuwe informatie vrijgeven. Geen datering, en ook geen schatting van het agenten dat aan deze misinformatie is blootgesteld.

Allen zei wel: “Van de ongeveer 160.000 pagina’s trainingsmateriaal is er misschien 1% die werkelijk onjuiste informatie of stereotypes bevat. Niettemin zijn er fouten gemaakt, en deze moeten hersteld worden. We hebben tijdens het onderzoek hiernaar ontdekt dat er geen strak overzicht is van bovenaf, waardoor dit soort dingen door de mazen van de controle glippen. We zullen er alles aan doen om dit te voorkomen.”

Wat wel bekend werd gemaakt was dat het goed mogelijk is dat de training van nieuwe agenten op nog veel meer vlakken bestaat uit platonische stereotypes, misleidende informatie en verkeerde aannames. Zo is er te lezen in het rapport dat vrome moslims gewelddadig zijn, dat de Islam zijn volgers dwingt tot het plegen van genocide en een FBI analist vergeleek de Islam zelfs met de Death Star uit Star Wars.

De FBI heeft te kennen gegeven dat zij alles in het werk zullen stellen om alle fouten uit de trainingen te halen, maar vooralsnog heeft senator Ruben er een hard hoofd in. Hij schreef eerder deze week een brief naar de directeur van de FBI, met daarin de opmerking dat hij het afkeurt dat de FBI alleen kijkt naar de fouten, en niet doorzet met het straffen van de verantwoordelijken. “Als dat gebeurt, dan kunnen we weer verder praten”, aldus Durbin.

In Polen omarmt men Europa, maar niet de euro

In Polen, waar gebouwen uit de communistische tijd het landschap nog altijd domineren, werd de euro ooit gezien als de snelste manier om mee te doen in de economische top. Nu, na jaren van problemen in de euro-zone, hebben de Polen zich gerealiseerd dat de snelste manier om met die top mee te doen, al die tijd al in hun achterzak heeft gezeten.

Hun eigen munteenheid, de zloty, heeft voor een buffer gezorgd die de turbulentie die om het land draait aardig buiten de deur weet te houden. Slechts weinigen staan te trappelen om over te stappen op de euro, ook al heeft Polen beloofd dat wel te doen tijdens haar toetreding in 2004.

De euro, die op dit moment door 17 van de 27 eurolanden gedeeld wordt, was ooit een statussymbool van rijkdom, van macht en vooral van stabiliteit. Vandaag de dag is het een last geworden, en de vraag of landen er nog goed aan doen om de euro hun eigen munt te maken, is moeilijker te beantwoorden dan ooit.

In Griekenland, wiens zwakte aan de basis ligt van de problemen in Europa, zeggen beleidsmakers zachtjes dat het een fout was om toe te treden tot de euro. Maar ze kunnen niet meer terug, ze zitten gevangen als het ware. Het loslaten van de euro heeft voor Griekenland ernstigere gevolgen voor de economie en het land als geheel, dan de pijn die het land moet lijden als het wel aan de euro vasthoudt. In het land, net als in andere noodlijdende landen als Portugal en Ierland is immer groeiende kritiek op het feit dat Duitsland alle beslissingen omtrent leningen, tranches en voorschotten lijkt te nemen.

De nieuwere EU-leden hebben de euro nog niet geadopteerd. Polen en ook Tsjechië staan ook niet meer trappelend van ongeduld in de rij om dat te doen. In 2008 zei de Poolse minister-president Donald Tusk triomfantelijk dat zijn land zich bij de eurozone zou voegen in 2011. Maar het enthousiasme is dusdanig gekelderd, dat Poolse beleidsmakers geen idee hebben wanneer het land dat alsnog gaat doen.

“Het is geen makkelijke beslissing. En op dit moment is het ook niet eens een gespreksonderwerp in Polen”, zegt Jan Krzysztof Bielecki, de belangrijkste economische adviseur van Tusk. “Wij Polen zijn wat pragmatischer dan we enkele jaren terug waren. We hebben altijd al een romantische inslag gehad.”

Met 38 miljoen inwoners is Polen naast Groot-Brittannië het grootste land in Europa dat geen euro als munteenheid heeft. Gesterkt door de kracht van de zloty heeft Polen de snelst groeiende economie van de 27 landen in de euro-zone. De export neemt ieder jaar nog flink toe en consumenten hebben steeds meer geld te besteden. En het is op weg om de stijgende lijn door te zetten. Er wordt een economische groei van ongeveer 2,5% verwacht, op het zelfde moment dat economen verwachten dat de rest van Europa een dubbele dip zal gaan beleven.

‘Polen zal wachten en kijken’
Polen die geen vertrouwen hebben in de toetreding tot de euro, zien lessen die getrokken kunnen worden uit de fouten van andere landen. Ze zeggen dat met name Griekenland zichzelf het onheil op de hals heeft gehaald, omdat het nu vastzit aan de euro. Griekenland kan dus niet zijn eigen munteenheid devalueren om ervoor te zorgen dat toerisme en investeringen weer aantrekken. Maar de Polen kijken met nog veel meer interesse naar landen als Slowakije en Estland. Deze twee voormalige communistische landen hebben ook de euro aangenomen als munteenheid en moeten nu meebetalen voor onder andere Griekenland.

In de Praga buurt in Warschau wonen Artur en Elzbieta Zawadzki. Zij werken al 33 jaar in hun eigen kledingwinkel. Vanuit hun winkel zagen zij de schuldencrisis van Polen in 1981, de hyperinflatie die volgde aan het einde van het communistische tijdperk en de schommelingen van de zloty sindsdien aan hen voorbij trekken. Zij hebben liever de situatie zoals die nu is, in plaats van de situatie die zou kunnen zijn als Polen de euro zou gaan gebruiken.

“De euro drijft de prijzen onherroepelijk omhoog”, zegt Artur Zawadzki (58 jaar oud). “En het zal vooral pijnlijk zijn voor kleine ondernemingen, zoals de mijne.” Als Polen de zloty blijft gebruiken, zijn hun producten, keramiek, beeldjes en kleding, uiterst aantrekkelijk (lees: goedkoop) voor toeristen. En zo kunnen zij de producenten van deze artikelen blijven betalen. “Als Polen de euro gaat gebruiken en de prijzen stijgen, zouden de zaken lang niet zo goed”, besluit Artur. “Tsjechië heeft de euro niet, maar Slowakije wel. Dat land heeft problemen en de mensen zijn er doorgaans erg arm. Polen zal wachten en kijken.”

Economen stellen dat de zloty het land heeft geholpen om economisch te groeien. Had het land de euro gehad, dan had de economie niet de groei van ongeveer 2 procent per jaar gehad. En die 2 procent maakte voor Polen juist het verschil tussen een recessie en gematigde groei. Want toen de zloty tijdens de crisis in 2008 en 2009 in waarde daalde, tot ongeveer een derde van de euro, werden ook vrijwel alle producten in Polen goedkoper – tot ongeveer een derde van de gemiddelde prijs in de eurozone.

Een onderzoeksbureau deed onlangs een peiling om te kijken hoe groot de weerstand tegen de euro nu echt was onder Polen. In 2002 wilde 22 procent van de Polen de euro niet. In januari 2012 was dat percentage gegroeid tot ongeveer 60.

“De aantrekkingskracht is minder geworden”, zegt minister van Buitenlandse Zaken Radoslaw Sikorski. Hij voegt daar wel direct aan toe dat hij een voorstander is van het toetreden tot de euro, op lange termijn. “Vandaag kunnen we gewoonweg niet het benodigde aantal stemmen in het parlement halen om die toetreding mogelijk te maken.”

Bij de Poolse centrale bank is de drang om van munteenheid te wisselen ernstig afgenomen, nadat medewerkers de deurklinken van de bank hadden vervangen door eurotekens, in afwachting van de toetreding. De gouverneur van de Poolse centrale bank, Marek Belka, was de minister-president tijdens het hoogtepunt van het euro-enthousiasme in Polen vlak na de toetreding in 2004.

Nu gaat hij gesprekken over toetreding tot de euro tegemoet met een koffer gevuld met ‘maar’, ‘wat als’ en ‘stel dat’, ook al geeft hij schoorvoetend toe dat het verdrag met de EU Polen uiteindelijk toch dwingt toe te treden.

In de beginjaren van de toetreding was iedereen positief, en wilde de euro liever gisteren dan vandaag omarmen”, zegt Belka. “Maar nu hebben we vele, vele redenen om dat niet te doen. De euro is op dit moment niet sterk en we weten niet wat de munt en de eurozone als geheel zal gaan doen in de toekomst.”

In de afgelopen maanden hebben verschillende eurolanden onder aanvoering van Duitsland striktere regels wat betreft leningen en uitgaven toegepast. Teneinde toekomstige problemen te voorkomen. Op 25 januari werden 25 van de 27 landen het eens over fiscaal pact waarbij ze zichzelf zworen te beloven er alles aan te doen om de euro niet te laten vallen (lees: er werden afspraken gemaakt over plafonds in leningen en uitgaven). Poolse leiders gaan er dan ook prat op dat zij de eerste in Europa waren, in 1997, die zulke maatregelen in de grondwet opnamen. Daarmee liepen zij ver vooruit op de rest van Europa. Analisten zeggen dan ook dat Polen, als het gaat om de toekomst van de euro, een zeer betrouwbare en stabiele partner voor Duitsland zou kunnen zijn.

Ondanks het feit dat het land de euro nog niet heeft omarmd, probeerde Polen eind vorig jaar wel een plek aan de onderhandelingstafel te krijgen, waar werd afgesproken welke landen hoeveel geld aan leningen zouden krijgen. Critici stelden dat Polen niets te zeggen had omdat het de euro nog niet gebruikte, maar Belka kaatste de bal net zo hard weer terug door te stellen dat het een unieke kans is voor Polen om alle regels en wetten te leren die horen bij het gebruik van de euro als munteenheid.

Het gevoel dat de toekomst van de Europese Unie in de eurozone ligt, maakt dat er nog altijd Poolse beleidsmakers zijn die geïnteresseerd zijn in toetreding. Dit zijn tevens de beleidsmakers die proberen Polen te laten integreren in West-Europa. Zij zeggen ook dat het afschaffen van transactiekosten en wisselkosten zorgt voor een betere toekomst met meer investeringen.

“Wij kunnen het ons niet veroorloven om op te treden zoals Groot-Brittannië dat doet”, aldus de president van de Societeit van Poolse Economen Ryszard Petru. “Wij zijn geen eiland.”

En toch, vele Polen zijn erg blij met het feit dat zij nog altijd de zloty in hun portemonnee hebben zitten. Studente aan de universiteit van Warschau Agata Bielecka (26): “De euro heeft een grote crisis veroorzaakt. We moeten nog maar eens heel goed over toetreding nadenken.”

Open brief: Syrië, de revolutie en ik

Mouhanad Abdulhamid is een liberale activist uit Damascus, Syrië. Hij woont op dit moment in Washington D.C.. Hij is een bachelor Psychologie, Internationale Relaties en Media student. Hij is tevens de zoon van vrijheidsstrijders Khawla Yusuf en Ammar Abdulhamid, en kleinzoon van de legendarische Arabische actrice Muna Wassef. Op Twitter kunt u hem volgen via @MouhanadSYR

Het verlaten van je land zonder te weten of je er ooit nog terugkomt is meer dan moeilijk. Vertrekken uit je land terwijl je de last van veroordelingen van iedereen die dicht bij je stond moet dragen, is nog erger. Als goede vrienden veranderen in vijanden, terwijl je leeft onder een constante dreiging van de dood wetende dat niemand er zich druk om maakt, is verschrikkelijk.

In 2005 verwachtte ieder moment mijn ouders te verliezen. Onbewust probeerde ik mezelf voor te bereiden op het ergste, iedere dag weer. En het ergste scenario denkbaar werd bijna werkelijkheid. Assef Shawkat, de schoonbroer van Bashar al-Assad, toenmalig hoofd van de Militaire Inlichtingendienst en nu de vice-minister van Defensie in Syrië, bedreigde mijn vader met de dood na lange ondervragingen. Als mijn vader zijn protesten en activistenbestaan niet zou opgeven, dan zou hij opgejaagd en gedood worden. Dit zou het einde van mijn familie en waarschijnlijk het einde van mijzelf betekenen. In korte tijd pakte mijn moeder zoveel ze kon in en als door een wonder lukte het ons om Syrië te ontsnappen.

24 uur later landden we in Washington D.C., op een nieuw continent. We waren vreemdelingen, maar we waren veilig. Sinds die dag, 7 september 2005, heb ik geprobeerd om deel uit te maken van de Verenigde Staten van Amerika (VS). Iedere dag weer voerde ik een strijd om een plekje te vinden. Op de middelbare school lukte het me om vrienden te maken, maar diep van binnen bleef ik een vreemdeling. Toen ik doorstudeerde, veranderde een aantal zaken. Mensen van over de hele wereld gingen naar dezelfde universiteit waar ik naar toe ging en ik voelde me steeds meer op mijn gemak. Ik was niet langer de vreemdeling. Helaas ben ik echter wel een soort vreemdeling geworden voor mijn mensen, de Syriërs. Ik hoorde vaak Syriërs praten in de gangen en lachen om grappen die alleen Syriërs begrijpen. Ik liep dan op ze af en begroette ze. In vrijwel alle gevallen werden we direct vrienden. Totdat ze mijn verhaal hoorden. Als ik mijn levensverhaal aan hen vertelde, hield de vriendschap niet lang daarna op te bestaan. Ze ontweken me, waarschijnlijk uit angst. En hoewel ik ze wel degelijk begreep, deed het me verschrikkelijk veel pijn.

Alles wat we wilde voor Syrië, is dat het land vrij zou zijn: vrij van corruptie, criminaliteit, angst en dictatuur. Mijn ouders wilden alleen voor hun landgenoten dat zij een beter leven zouden krijgen, meer kansen in het leven, een goede educatie en een veelbelovende toekomst. We droomden van een Syrië waarvan we het verdienden om in te wonen: een Syrië met schone straten en gelukkige gezichten. We wilden een Syrië waar mensen gelijke rechten en kansen zouden hebben, en vrijheid van meningsuiting. Ja, vanwege die houding, werden we buitenstaanders. Dat zijn de regels van een dictatuur.

Gedurende de jaren werd het integreren in de VS steeds makkelijker. Het lukte me om de strijd in mijzelf te onderdrukken tot op het punt dat ik er niet meer aan hoefde te denken. En toen ik het eindelijk zover had dat het rustig was geworden in mijn hoofd, zorgde het beleg van maart voor een tornado in mijn gedachten. Ik wilde het niet geloven. Ik wilde mezelf afschermen van de pijn van de teleurstelling. Maar in maart kwam mijn dagelijks gevecht om bij de VS te horen tot een einde. Hoewel mijn lichaam hier in de VS is, zijn mijn gedachten, mijn hart en mijn zintuigen teruggekeerd naar Syrië, naar de bolwerken van de rebellen. Daar is het waar ik werkelijk thuis hoor, waar de revolutie levend en gaande is. De revolutie gaf me mijn land, mijn volk en mijn thuis terug.

Super Tuesday: versnippering zet door

Romney is zonder overtuigend te winnen de morele winnaar van Super Tuesday. Ook nu weer zijn de kiezers minstens zo versnipperd als het deelnemersveld, waardoor het nog altijd niet duidelijk is wie nu de winnaar zal gaan worden. De eerste contouren die we zien lijken die van Romney te zijn, maar niets is nog zeker. Romney won, zoals nu bekend is, vijf staten met zekerheid gewonnen. In twee staten staat hij voor maar zijn nog niet alle stemmen geteld.

Rick Santorum won drie staten en Gingrich won er eentje, namelijk Georgia. Zelfs de vierde kandidaat, Ron Paul zat bij vrijwel alle staten bij de eerste twee, wat nog maar eens illustreert hoe onduidelijk het nog altijd is wie het later dit jaar mag gaan opnemen tegen Barack Obama.

De Republikeinse voorverkiezing zijn verworden tot een bokswedstrijd van twee leden van hetzelfde team. En erger nog: deze twee teamleden lijken gewaagd aan elkaar en stoten om beurten elkaar in het gelaat. Het gevolg? Dat de eerste finalist, Barack Obama, rustig vanachter de touwen kijkt naar hoe de twee bokser vechten voor een plekje in de finale. Een finale waarin Obama het zal gaan opnemen tegen een murw gebeukte tegenstander.

Die murw gebeukte tegenstander zal waarschijnlijk Romney worden. Maar niets is nog zeker. Romney won gisteren, waarvan we op dit moment zeker zijn, Alaska, Idaho, Massachusetts, Vermont en Virginia. In twee staten, waarin de stemmen nog geteld worden, Ohio en Wyoming, staat hij ook op kop. Hij verloor North Dakota, Oklahoma en Tennessee aan Rick Santorum. Georgia ging naar Newt Gingrich.

Versnippering deel 2
Ook de conservatieve achterban van de Republikeinen, tot voor gisteren vooral tegen Romney, lijkt nu niet meer goed te weten wie ze moeten steunen en wie niet. Het werd op de conservatieve blogs gisteren eens te meer pijnlijk duidelijk dat ook de achterban het zicht op de kandidaten volledig kwijt is. Romney ondervond tot voor gisteren veel tegenspraak vanuit de conservatieve achterban, omdat deze hem verweten te gematigd en te losjes te zijn.

Maar gisteren kreeg Romney plots steun van de mensen die hem een week terug nog de grond in boorden. Waarom? De stem tegen Romney was eigenlijk een stem tegen iedereen, omdat het gehele deelnemersveld niet de goedkeuring kan wegdragen van de achterban. Maar omdat Romney het meest gematigd was, kreeg hij een rol toebedeeld als boegbeeld van de zwakke keuzemogelijkheden van de Republikeinen. Rick Santorum, als een ware conservatief, was eigenlijk de enige kandidaat waar men zich enigszins bij thuis voelde. Maar nu is een stem VOOR Romney plots een stem geworden TEGEN het deelnemersveld.

Deze ommekeer zou ervoor kunnen zorgen dat Romney het toch gaat redden. De conservatieve blogs schreven gisteren plots vrij vriendelijk (voor hun doen) over Romney, en dat is opmerkelijk. Des te meer omdat dit een kantelpunt kan zijn in de Republikeinse voorverkiezingen. Maar hoe dan ook, er is al veel te veel schade aangericht door de Republikeinse kandidaten onderling.

En Obama? Die staat verlekkerd te kijken vanachter de touwen, ongeduldig wachtend tot hij de ring kan instappen om de andere finalist knock-out te slaan. Als het even kan, en als dit zo doorgaat bij de Republikeinen wordt die kans wel erg groot, in de eerste ronde. Dankzij de versnippering.